Her yaz umutla “Bu sene açılır” dediğimiz Karaman Kalesi, yine sessiz, yine kapalı. Şehrin göbeğinde, taş duvarların ardında bir tarih nefes almayı bekliyor. Karamanoğlu Mehmet Bey’in mirası olan bu kale, artık sadece tabelalarda bir isim. Vatandaşların çoğu, “En son ne zaman gezdiniz?” sorusuna cevap bile veremiyor. Çünkü gezemediler.
Kültürel Hafıza, Kilitli Kapının Ardında
Bu kale sadece taş değil; Karaman’ın geçmişi, kimliği, kültürel belleği. Ama bugün ne içeride bir ziyaretçi var, ne de kapısında neden kapalı olduğuna dair bir açıklama. Yıllardır restorasyon söylentileri dolaşıyor; ama ortada ne açıklama var, ne de bir adım.
Halkın Sesi: “Kale Hâlâ Kapalı Değil Mi?”
Sokakta kime sorsanız aynı yanıt: “Kale hâlâ kapalı değil mi?” Kimisi “İlkokulda gezmiştik,” der, kimisi “Ben hiç girmedim.” Oysa başka şehirlerde böyle bir miras ışıl ışıl aydınlatılır, tarih bilinciyle yaşatılırdı. Bizdeyse taşlar sessiz, kalp kırık, geçmiş unutulmuş durumda.
Karamanoğlu Mehmet Bey Yaşasaydı…
Geçen yaz “Artık açılacak” denildi, bu yaz yine sessizlik. Karamanlılar artık espriyle karışık söylüyor: “Ya içinde saklanan bir define var, ya da birileri ‘bırakın kendi kendine yıkılsın’ diyor.”
Karamanoğlu Mehmet Bey yaşasaydı, kalenin en yüksek burcuna çıkar, taşlara dokunur, her birinin ardında saklı hikâyeleri düşünürdü. Sonra derin bir iç çekip, sert ama hayret dolu bir sesle şöyle derdi:
“Binlerce taş, her biri şehrin tarihini taşıyor, ben hepsini sabırla yerleştirdim.
Ama siz hâlâ kapının anahtarını bulamıyorsunuz!
Bu kadar bekletmek neyin nesi?
Tarih öyle kolay inşa edilmez; sabrı, emeği, iradeyi taşlara işleriz.
Siz ise taşların ruhunu görmezden geliyorsunuz, zamanı durduruyorsunuz!”
Tarih kaderine terk edilmez, ama Karaman Kalesi her yıl biraz daha yalnızlaşıyor. Bir gün kapıları açıldığında belki de sadece taşlar konuşacak… Çünkü biz susmaya çoktan alıştık.
“Her sene aynı haber: ‘Bu yaz açılacak.’
Mehmet Bey bile kaleyi yaparken bu kadar oyalanmamıştır!”
Gerçekten de öyle. Yüzyıllar önce taş üstüne taş koyan o irade, bugün bir kapıyı açmakta zorlanıyor. Karaman’ın sembolü olan bu kale artık ilgiyi değil, cevabı bekliyor. Tarih konuşamıyor belki ama sessizliğiyle hâlâ bir şey anlatıyor:
“Ben buradayım, siz neredesiniz?”
