İslam felsefesinin kurucularından biri olarak kabul edilen Farabi, hem Doğu hem de Batı düşüncesi üzerinde derin etkiler bırakmış bir filozoftur. “İkinci Öğretmen” olarak bilinen Farabi’nin felsefi görüşleri, özellikle akıl, erdemli toplum ve Tanrı anlayışı üzerine şekillenmiştir.
Farabi’ye göre, felsefenin temel amacı insanın mutluluğa ulaşmasıdır. Bu mutluluk ise ancak aklın rehberliğinde gerçekleşebilir. Bu noktada Farabi, aklı hem bireysel hem de toplumsal gelişimin temel kaynağı olarak görmüştür. Ona göre bir toplumun düzeni, yöneticisinin bilgeliğine ve erdemine bağlıdır. Bu nedenle “erdemli şehir” kavramı, onun siyaset felsefesinin merkezinde yer alır.
Farabi, İslam felsefesi ile Antik Yunan felsefesi arasında güçlü bir köprü kurma vazifesi görmüştür. Özellikle Aristo ve Platon'un fikirlerinden etkilenmiş, bu iki filozofun görüşlerini İslamî kavramlarla harmanlayarak özgün bir düşünce sistemi ortaya koymuştur. Aristo’ya olan ilgisi nedeniyle felsefe tarihinde “Muallim-i Sani” (İkinci Öğretmen) unvanı ile anılmıştır.
Bilgi anlayışında ise Farabi, akıl yoluyla elde edilen bilginin en değerli bilgi olduğunu savunur. Ona göre doğru bilgiye ulaşmak, ahlaki davranışların temelini oluşturur ve insanı hem bireysel hem toplumsal anlamda yüceltir.
Farabi'nin felsefi mirası, sadece İslam dünyasında değil, Orta Çağ Avrupa düşüncesinde de etkili olmuş; onun çalışmaları, yüzyıllar boyunca birçok Batılı filozof tarafından referans alınmıştır.
