Geçtiğimiz haftalarda Adana’da yapılan Portakal Çiçeği Festivali için günü birlik Karaman’dan giden kişilerin sayısı azımsanmayacak kadar çoktu. Hepimizin gıptayla izlediği o görüntüler bizi eskilere 1970’li yıllara götürdü. 1970’li yıllarda Gazi Mustafa Kemal İlkokulu bahçesinde Ziraat Odası tarafından düzenlenen “Elma Festivalleri” daha dün gibi hafızalarda.
Sabahın erken saatlerinde “Elma Festivali” heyecanıyla uyanan öğrenciler en güzel giysilerini giyer o yılın elma güzeli acaba ben olabilecek miyim düşüncesiyle festivalin yolunu tutardı. Sadece öğrenciler değil ailecek tüm Karaman’ın akın ettiği “Elma Festivali” coşkusunda elma güzeli seçilen taçla ödüllendilir seçilemeyenler ise bir sonraki senenin gelmesini sabırsızlıkla beklerdi. İmkansızlıkların olduğu o yıllarda yapılan “Elma Festivalleri” zaman içerisinde yok oldu, gitti.
Yıllardır Türk Dil Bayramı ve Elma Festivallerinin yapıldığı Karaman’ın geçmiş dönemine baktığımızda yapılan programların akademik boyut düzeyinde sınırlı tutulması salonları boş bırakmaktan öteye geçememiştir. Boş salonlar konuyla alakası olmayan öğrencilerce doldurulmaya çalışılsa da gönülsüz giden öğrencilerin sunum yapanları dinlemek yerine telefonla zaman geçirmesi olayın acı ama gerçek olan bir başka boyutu olmuştur.
Sadece Karaman’ın Karamanlıların değil yerli yabancı turistin zaman içerisinde ilgisini çekebilecek bir festival Karaman’ın iç turizm anlamında adını duyurmakla kalmayacak esnafımızın da işlerine hareket katacaktır. Bunların bir anda olabilecek olan çalışmalar olmadığının zaman ve sabır isteyen çalışmalar olduğu unutulmamalıdır.
2013 yılından bugüne yaklaşık 11 yıldır kutlanan “Uluslararası Portakal Çiçeği Karnavalı” halkın sivil inisiyatifle gerçekleştirdiği bir sokak karnavalı olarak başlamış ve zaman içerisinde üzerine eklenerek bugünlere gelmiştir. (Kültür ve Turizm Bakanlığı çok sayıda eğlenceli ve kültürel etkinliğin ardından sona eren “Adana Uluslararası Portakal Çiçeği Karnavalına” bu sene 1,5 milyondan fazla ziyaretçinin katıldığını açıklamıştı.
“Acaba stadyum dolar mı?” “Halk gelir mi?” endişelerinin yaşandığı 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı programına Karamanlıların gösterdiği ilgiyi görünce elmanın, bisküvinin ya da tarımın akademik kısmında yapılacak tanıtımının Karaman’ın tanıtımına hiçbir katkı sağlayamadığı boş olan salonlarla ispatlanmıştır. (Uzun bir zaman sonra tadı damaklarda bırakan 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramının Kemal Kaynaş Stadyumunda yapılması için gerekli talimatları veren Karaman Valisi Hüseyin Engin Sarıibrahim’e ayrıca teşekkür etmek gerek.)
Çok uzağa gitmeden Mut ilçesinde yapılan Mut Kayısı Festivaline akın eden Karamanlılar, Konya’da yapılan “Tarım Fuarına” giden çiftçiler ve daha fazlasını gördükçe kendimizi “Neden bu ilçe ya da iller kadar olamıyoruz?” sorusunu sorgularken bulur olduk.
Kulak ardı edilen eleştirilerin ya da yapılmış olması için yapılan organizasyonların günü kurtarmaktan öteye gidemeyeceği gerçeğiyle yüzleşilmesi temennisiyle…
